Vaginisme: Als seks onmogelijk wordt

Bij vaginisme trekt je bekkenbodem samen zonder dat je dat zelf wilt. Seks is onmogelijk, een tampon inbrengen ook

Soms lukt het niet als een jongen voor de eerste keer 'in' een meisje wil. Maar er zijn ook koppels die al jaren vrijen en toch nooit all the way kunnen gaan. Dat zorgt meer dan eens voor opgekropte frustraties. Zo denken heel wat vrouwen dat ze te nauw zijn voor de penis van hun man, terwijl dat maar heel uitzonderlijk het geval is. Meestal veroorzaken de bekkenbodemspieren dat nauwe gevoel: ze trekken samen zonder dat de vrouw dat zelf wil. Daardoor wordt gemeenschap, maar ook het inbrengen van een tampon, onmogelijk. Of het lukt wel, maar met veel pijn.

Bij vrouwen met 'primair vaginisme' is penetratie nog nooit mogelijk geweest, maar Steven Weyers, gynaecoloog in het UZ Gent, ziet vooral jonge twintigers met 'secundair vaginisme': zij hebben al normale betrekkingen gehad maar slagen daar nu niet meer in. 'Meestal hebben zij al een hele weg afgelegd langs verschillende artsen, waar ze te horen kregen dat het tussen de oren zit. Uiteraard spelen psychologische factoren een belangrijke rol, maar aan de basis van vaginisme ligt meestal toch een lichamelijke oorzaak: een aanslepende infectie of een trauma, zoals seksueel misbruik. Door pijnlijke betrekkingen krijgt de patiënte angst, waardoor de bekkenbodemspieren zich opspannen en de betrekkingen nog pijnlijker verlopen: een vicieuze cirkel.'

'De lichamelijke behandeling van vaginisme is eenvoudig', legt kinesitherapeute en seksuologe Lotte Loones uit. 'We moeten de bekkenbodemspieren heropvoeden. Het uiteindelijke doel is dat de vicieuze cirkel -- angst, spanning, pijn en meer angst -- doorbroken wordt. In de eerste plaats moet de patiënte haar geslachtsorganen beter leren kennen, met een spiegel en door contact met haar intieme zone. Daarna moet ze haar bekkenbodemspieren leren controleren.'

Pas wanneer de patiënte er zelf klaar voor is, wordt er overgegaan op rechtstreekse aanraking en penetratie. 'We beginnen met één vinger, van de patiënt zelf of van haar partner. Daarop volgt een dun staafje. Vervolgens twee vingers -- één van de patiënt, één van de therapeut -- en een groter staafje. Om normale gemeenschap mogelijk te maken, zijn drie vingers nodig.' Zodra het vertrouwen er is, volgen twee nieuwe stappen: het inbrengen van een glazen kunstpenis, en elektrostimulatie, waarbij een heel zwakke stroom de spieren stimuleert zodat die beter ontspannen en de pijn vermindert.

Toch is een louter fysieke behandeling niet altijd voldoende, weet Loones. 'Als de patiënte ook psychologische problemen ervaart, zoals schuldgevoelens, angst voor pijn of relatieproblemen, volgt ze het best ook psychotherapie of sekstherapie.'

Meer info?www.vaginisme.be

(twee kaders plus getuigenis)

De grote droogte

Een ander probleem dat seks wel eens in de weg durft te staan, is vaginale droogheid. Maar liefst vier op de tien vrouwen hebben daar ooit al last van gehad, zo blijkt uit een onderzoek van glijmiddelenproducent Sensilube. Het kan iedereen overkomen, maar het treft toch vooral vrouwen in de menopauze of net na de bevalling. Er zijn verschillende oorzaken mogelijk, waaronder een tekort aan oestrogenen, minder seksuele opwinding, stress, ziekte en medicijngebruik. Glijmiddelen zijn de meest evidente oplossing, maar toch zou 48 procent van de dames zich nog schamen voor de aankoop ervan.

Sarkozy krijgt sekstraining

Niet alleen vrouwen hebben baat bij getrainde bekkenbodemspieren, ook voor mannen kan het heilzaam zijn. Zo raakte bekend dat de Franse president Nicolas Sarkozy regelmatig een personal trainer over de vloer krijgt om zijn conditie én zijn seksleven op te peppen. Door zijn bekkenbodemspieren te trainen, zullen hij en Carla Bruni langer kunnen genieten in bed: geen vroegtijdige ejaculaties meer.

Fien (22) overwon haar vaginisme

Mijn vriend en ik oefenden elke avond met een staafje

'Ik was zeventien toen ik voor het eerst heb gevreeën met een jongen. Of althans: een poging ondernomen, want het wilde niet echt vlotten. Het voorspel verliep prima, ik werd opgewonden en vochtig, maar hij slaagde er niet in om mij te penetreren. Het was voor ons allebei de eerste keer, dus we maakten ons nog niet al te veel zorgen. Maar ook de keer daarna, en daarna, wilde het niet lukken. We waren nog heel jong en durfden er amper met elkaar over te praten, laat staan met buitenstaanders. Na tien maanden liep onze relatie op de klippen. Toen ik anderhalf jaar later mijn huidige vriend leerde kennen, hoopte ik vurig dat het nu wél zou lukken: dat het niet aan mij lag maar aan mijn vorige lief. Maar ook hij kon niet in mij komen. Na weken piekeren trok ik uiteindelijk naar een gynaecoloog. Daar viel het verlossende woord: vaginisme. De arts stelde me gerust: dit was gemakkelijk te behandelen. Zij verwees me door naar een gespecialiseerde kinesiste. Bij haar moest ik mijn bekkenbodemspieren trainen, zodat ze niet meer zouden samentrekken zonder dat ik het wilde. Ze gaf me telkens dikkere staafjes die ze bij me inbracht en waarrond ik mijn spieren moest op- en ontspannen. Na afloop van elke sessie kreeg ik enkele staafjes mee naar huis. Elke avond oefenden mijn vriend en ik samen. Toen hij me na een paar maanden kinesitherapie uiteindelijk kon penetreren zonder de minste pijn, was dat een hele overwinning! Seks was eindelijk heel normaal geworden.'

Bron:Nieuwsblad